Splatterhouse نام یک بازی دو بعدی قدیمی است که به خاطر خشونت و جو تاریک خود طرفداران زیادی دارد. با ورود به این نسل، از چندی پیش قرار شده بود که یک عنوان سه بعدی شده از بازی روی کنسول های نسل حاضر ساخته شود که البته ساخت این بازی با مشکلات زیادی هم روبرو بود تا بالاخره شرکت Namco این بازی را امسال عرضه کرد.
داستان
داستان Splatterhouse خیلی شبیه به عناوین اصلی دو بعدی است. بازی در مورد شخصی به نام ریک تیلور (Rick Taylor) است که در ابتدا نشان داده می شود که شکمش پاره شده و خون بسیاری از او رفته است. دوست او جنی (Jenny) هم ظاهرا با او بوده و ربوده شده است. ریک در حالیکه امیدی به زنده ماندن ندارد، عکس جنی را مشاهده می کند. ناگهان صدایی عجیب می آید و ریک متوجه می شود که یک ماسک عجیب کنارش افتاده و به او می گوید اگر بدن و روحش را به ماسک بدهد، او اجازه می دهد که ریک زنده مانده و جنی را نجات دهد. ریک که در حال مردن است، این پیشنهاد را قبول می کند و با زدن ماسک به یک هیولای بزرگ و خشن تبدیل می شود. او پی می برد که یک دانشمند دیوانه جنی را دزدیده و قصد دارد ارتشی از موجودات شیطانی درست کند. حال شما باید با نیروی شر جنگیده و جنی را بازگردانید. داستان در این بازی بهانه ای برای گیم پلی است و علی رقم پتانسیل بالا، اصلا خوب روایت نمی شود. داستان بیشتر یک دوباره گویی از همان داستان چند سال پیش است و هیچ خلاقیتی در آن پیدا نمی شود.
گرافیک
تغییر از حالت دو بعدی به سه بعدی در Splatterhouse تفاوت آنچنانی در پیشرفت کیفیت بازی ایجاد نکرده است. بافت های بسیار بی کیفیت در کنار فریم پایین، کاری کرده که Splatterhouse در سطح بازی های متوسط نسل قبل باشد. Loadingها هم بسیار طولانی و گاه تا 40 ثانیه زمان می برند، حتی اگر بازی را روی هارد دستگاه هم نصب کنید، باز هم Loadingها طولانی هستند. طراحی چهره ها خیلی مسخره و بی روح است. بازی سعی داشته یک Cell-Shade هم باشد که نتیجه بسیار بد و ناقص است. کیفیت بافت های بدن ریک خوب، ولی کیفیت محیط بسیار بد است. این بازی دیوانه وار از خون استفاده کرده که سازندگان قصد داشته اند با پوشاندن تصویر با خون از نمایش جلوه های زشت گرافیکی جلوگیری کنند. گاه خون زیاد روی تصویر مانع دیدن درست محیط و مبارزات می شود. در کل گرافیک Splatterhuse حرفی برای گفتن ندارد و حتی خون که اصلی ترین نکته در این بازی است، اصلا خوب کار نشده و خیلی دو بعدی است.
موسیقی/صداگذاری
خوشبختانه موسیقی بازی به جو آن می خورد. انتخاب قطعات سنگین سبک متال کاملا با جو خونین این بازی همخوانی دارد و به خوبی شما را مملو از خشونت می کند. موسیقی رسمی آنچنانی در بازی به گوش نمی رسد و تعداد قطعات موسیقی لایسنس شده هم بسیار کم است. صداگذاری شخصیت ها آنچنان به چشم نمی آید، چون داستان بازی چیز خاصی برای گفتن ندارد. صداگذاری شخصیت اصلی خوب کار شده و ماسک ریک که The Terror Mask نام دارد هم صحبت می کند. صحبت های این ماسک با ریک خیلی شبیه به صحبت کردن The Darkness در همین بازی است. صداگذار ماسک خیلی سعی کرده کاری شبیه به شاهکار مایک پتون (Mike Patton) در The Darkness انجام دهد، ولی وقتی این دو را با هم مقایسه می کنید، Splatterhouse خیلی مسخره به نظر می رسد. متاسفانه به علت صدای زیاد محیط و موسیقی، صدای ماسک در حین مبارزات اصلا به گوش نمی رسد، در حالیکه The Darkness واقعا لرزه بر بدن انسان می انداخت.
گیم پلی
شاید بتوان Splatterhouse را خشن ترین بازی تاریخ دانست. عنوانی که سعی دارد تمام و کمال شما را ترقیب به ریختن خون کند. بازی یک Hack & Slash است، ولی عملا هیچ تفاوتی با H&Sهای سبک 2D ندارد و خیلی کم عمق و بی مصرف طراحی شده است. دوربین خیلی بد کار می کند و اگر بخواهید آن را تکان دهید در نماهای خارج از مبارزه خیلی گیج عمل می کند. فنون رزمی فقط در ظاهر با هم فرق دارند و هیچ تفاوت عمده ای نسبت به هم ندارند. اسلحه هایی مثل چوب های میخ دار و یا اره برقی در بازی وجود دارند که سعی داشته اند تنوعی به مبارزات بدهند. با ریختن خون بیشتر می توانید نیروهای جدیدتری بخرید و یا با زدن LT و B (در نسخه X360) خون دشمنان را جذب کرده و نوار سلامتی خود را ارتقاء دهید. متاسفانه HUDهای بازی هم خوب عمل نمی کنند. وقتی میزان سلامتی شما کم باشد، هیچگونه اخطاری از بازی داده نمی شود و گاهی بدون آن که متوجه باشید، می میرید. ساختار کلی گیم پلی هم بسیار ضعیف است. مراحل فوق العاده تکراری و بی مزه هستند. شما مدام باید در این بازی یک دکمه را فشار دهید تا دشمنان را بکشید و خون بریزید. گاهی حتی ضربات شما به دشمن هم نمی خورد، ولی آن ها آسیب می بینند. Boss Fightها خیلی کم عمق و آسان هستند و سایر قسمت های گیم پلی خیلی کلیشه ای و سطحی کار شده اند. جاخالی دادن از ضربات، خیلی بی مصرف است و اصلا درست کار نمی کند. هوش مصنوعی دشمنان هم بسیار پایین است و گاهی پشت هم گیر می کنند، به صورتی که انگار در صف نانوایی ایستاده اند تا شما را بکشند! در نهایت Splatterhouse بجز خشونت هیچ چیز دیگری در گیم پلی ندارد و پس از مدت کمی از آن خسته می شوید. این در حالیست که امسال بازی های بزرگی در سبک H&S عرضه شدند که هر کدام به نحوی قصد نوآوری در سبک خود را داشته اند.
نتیجه گیری
در نهایت Splatterhouse یک بازی بسیار ضعیف و خشن است که اصلا به افراد سنین پایین این عنوان را توصیه نمی کنیم. بازی ای که قصد دارد با نمایش خون و خشونت مخاطب را ارضاء کند خیلی حیوانی و زشت به نظر می رسد.
