نقد و بررسی بازی دامنتیشن
برعکس
دیدگاه مردم، ما منتقدین آدم هایی خشک و بی ذوق نیستیم که با مفهوم
"تفریح" آشنا نباشیم و مشتاقانه نقشه بکشیم که چطور بازی بیچاره بعدی که
بهش می رسیم رو خراب کنیم! کاملاً برعکس ، وقتی شما بیشتر زمان کاریتون رو به
بازی کردن مشغول باشید بهترین کاری که میتونید بکنید اینه که دنبال بهترین
نکته در هر چیزی باشید و سعی کنید چیزی رو پیدا کنید ارزش وقت و پول خرج
کردن براش رو داشته باشه و اونو با خوانندگان به اشتراک بزارید که همیشه
هم کار آسونی نیست.
موضوع نقد: Damnation یک بازی
شوتر سوم شخص تخیلی که با غرور وارد دنیای بازی ها شده و ادعای بزرگ ایجاد
انقلاب در سبک خودش رو داره با ارایه Acrobatics""Vertical در گیم
پلی خودش.که البته اینطور نیست و متاسفانه دادن وعده های تو خالی به مردم
در اینجا بدترین
گناه به حساب میاد.
قهرمان ما Hamilton Rourke هست،یک
سرباز شورشی که سعی میکنه با فاجعه ای که در اون همه هم تیمی هاشو از دست
داده کنار بیاد. اون در حال نبرد با
شخصیت شیطانی بازی Prescott هست،رئیس جمهور یک آمریکای دیکتاتور
و از نظر تکنولوژیکی پیشرفته که نقشه فتح دنیا با استفاده از ارتش روبات
ها رو در سر داره. روبات ها شبیه به روبات های ترمیناتور هستند و در
صورتیکه که متوجه نشدید باید بگم موسیقی بازی هم تقلیدی شرم آور از موسیقی
افسانه ای ساخته شده توسط Brad Fiedel هست.
شما توسط شخصیت هایی سردرگم همراهی میشید که هر
کدومشون یه جوری به داستان بازی تحمیل شدند و داستان بازی اونقدر پیچیده
هست که Resident Evil هم در برابر
پیچیدگیش ساده به نظر میرسه! شخصیت ها عبارتند از: یک پروفسور انگلیسی با
دختری نیمه روبات، یک سرباز انتقام جوی
اسپانیایی و یک زن آمریکایی با لباس نازک چرمی! همه اینها اورده شدند
تا دموهای میان بازی رو پر کنن و داستان های عاطفی درست کنند و بعضی مواقع شوخی های
تکراری و قدیمی با شما بکنند.
اما گیم پلی.ترجیح میدم تیر بخورم ولی از کنار این
موضوع آزار دهنده رد بشم! تقریباً خیلی زود معلوم میشه که Damnation نمیتونه
ادعای ساختار شکنی خودش رو عملی کنه.به جز فراز و نشیب های معمول یه شوتر
سوم ، شخص گیمر
نیاز داره تا سبک جدیدی از حرکات آکروباتیک و بند بازی رو یاد بگیره تا
بتونه راهش رو در نقاط مرتفع بازی پیدا کنه. اینجا مطلقاً چیز جدیدی نمی
بینید که در صد ها بازی 3D Platforming مشابه ندیده باشید.سال ها
قبلی بازی به اسمTomb Raider ساخته شده! که دقیقاً بر اساس
همین چیز هاست. میتونید از لبه ها آویزون بشید و خودتون رو به سطح برسونید، از سراشیبی
ها سر بخورید و از طناب بالا برید و از دیواری به دیوار دیگه بپرید این
موضوع هم که شما اسلحه حمل میکنید نکته ایه که باید بهش اشاره کرد!
میشه در مورد اسلحه ها چیزی ننوشت چون همه شون به
شدت بی فایده هستند. اسلحه ها خش خش میکنن و گلوله ای بیرون میندازن که
اصلاً حس تیراندازی رو به شما نمیده. کافیه گلوله ها رو به سمت درست و با
زمان کافی شلیک کنید تا دشمنا به سبک معمول کشته بشن و سقوط کنند. بازی
نمیتونه اون استحکام،وزن و شلوغی معمول در بازی های شوتر رو عرضه کنه و این
ملموس نبودن بازی باعث میشه وظایف تکراری که بازی از شما میخواد کمتر
تأثیر گذار باشه و شما اشتیاق کمتری برای درگیری داشته باشید.
چیزی که واقعاً بازی رو نابود میکنه کنترل ضعیف
اونه که هیچ وقت به اندازه کافی روون نیست تا با صحنه هایی که نیاز به ریسک
کردن داره جور در بیاد. یک حرکت کوچیک در کنترلر شخصیت رو چند قدم جلو
میبره که این امکان حرکات دقیق و ظریف رو میگیره. موانعی که
باهاش روبرو می شید تکراری و خسته کننده هستند و وقتی می پرید حرکت عجیبی
رو میبینید که بازی سعی داره عجولانه محل فرود شما رو با جایی که هدف
گرفتید تنظیم کنه. هم تیمی های کودن شما هم به جای اینکه کمکی کنند بیشتر
مزاحم هستند. ناگهانی موقع تیراندازی جلو دید شما
رو میگیرند یا بی هدف به جلو حمله میکنن و تیر میخورند! واضحه که بازی به
شکل یک مود آماتور شروع کرده و تلاش هایی هم که شده تا اونو به استاندارد
های حرفه ای برسونه ظاهراً موفق نبوده.
حتی قسمت بیشتر تحسین شده بازی یعنی مراحل عمودی
هم نمیتونه ضعف های بازی رو جبران کنه. درسته که هر مرحله
چند راه داره ولی تا وقتی که شما در جهت درست حرکت کنید نمیتونید مسیر
اشتباه برید. پیشروی در بازی راحت به دست میاد به جای
اینکه چیزی رو از طریق فکر کردن یا کار سخت به دست بیارید.کم هستن دقایقی
که شما باید واقعاً فکر کنید و برنامه ریزی کنید تا به جلو برید و از
اونجایی که نقشه و نشون دهنده هدف هم وجود نداره و اگه به اطراف نگاه کنید
ساختمون ها و صخره های عین هم رو می بینید شانس پیدا کردن راه از این طریق
هم خیلی کمه.
از نظر گرافیکی هم بازی زشت
به نظر میرسه با طراحی چهره های بد و فریم ریت افتضاح و محیطی که کامل
نشده. به جز کار معقول در نشان دادن فاصله
های دور که یه چیز ضروری برای نشان دادن ارتفاع محسوب میشه چیز چشم نواز
دیگه ای دیده نمیشه. شخصیت ها گاهی غیب میشن و ظاهر میشن یا موقع حرکت در
بعضی موانع گیر میکنن. دوربین بازی هم به طرز زشتی غیر فعال هست و با تنبلی
به آخرین سمتی که قبلاً نگاه کردید می چرخه و باید باهاش درگیر بشید تا
اونو به مسیر دیدتون بگردونید.نیازی به گفتن نیست که موقع پریدن ها هم
دوربین از شما عقب میمونه و به دنبال شما میاد. در بازی ای که باید جهت
یابی ها هوشمندانه و سریع باشه می بینید که چطور Damnation نمیتونه
اساسی ترین نیاز های یک بازی مدرن رو فراهم کنه و این یک نمونه از ده ها
نمونه ضعف بازی هست.
Prince of Persia و
Mirror"s
Edge هم بازی عمودی رو ارایه کردند ولی به شدت موفق تر
از چیزی که Damnation ارایه کرده همینطور زیباتر و لذت
بخشتر. بهترین چیزی که Damnation برای جبران ضعف هاش میتونه ارایه
کنه طیف وسیع مولتی پلیر اون هست که میتونید حالت Drop-in
Co-op رو هم انتخاب کنید. هر دو جزو
امکانات خوب محسوب میشن اما موتور ضعیف بازی اونا رو بی فایده کرده. کی
دوست داره چین تجربه بدی رو با دوستش به اشتراک بگذاره؟ حتی اگه از امکان
کار تیمی بهره ببره. با وجود مراحلی که از طراحی ضعیف رنج می برن و دشمنایی
که چند متر بالاتر از شما بی خیال ایستادند و حمله نمیکنند دیگه نیازی به
کار تیمی وجود نداره،شما فقط دارید در صحنه بزرگ و تو خالی بازی می چرخید.
بازی چند قسمت رانندگی هم داره.سوار موتور های
بزرگ میشید و از موانع می پرید و روی دیوار ها حرکت میکنید که این
حداقل این امکان رو فراهم میکنه که یک بازیکن رانندگی و دیگری تیراندازی
کنه. ولی چون سرعت شما برای دشمن زیاده
اونا نمیتونن مشکلی برای شما درست کنن! و دلیلی برای کار تیمی
وجود نداره ولی خوب حداقل فکرش بوده!
حتی وقتی دنبال نقاط کوچیکی که نشون دهنده کیفیت
بازی باشه و بتونه ضعف هاش رو جبران کنه گشتیم چیز خاصی پیدا
نکردیم. در بهترین حالت Damnation یک بازی
اساساً سوم شخص Platformer هست که
گاهی شبیه یک بازی شوتر میشه! و در بدترین حالت مجموعه ای عجیب غریب
از طراحی های ضعیف، اجرا های نصفه و نیمه و داستانی بی هدف و در هم بر هم که
فقط پشیمانی خریداری رو به دنبال داره که خواسته این بازی رو امتحان کنه.
منبع :hitakin
| 
