javahermarket

Splatterhouse نام یک بازی دو بعدی قدیمی است که به خاطر خشونت و جو تاریک خود طرفداران زیادی دارد. با ورود به این نسل، از چندی پیش قرار شده بود که یک عنوان سه بعدی شده از بازی روی کنسول های نسل حاضر ساخته شود که البته ساخت این بازی با مشکلات زیادی هم روبرو بود تا بالاخره شرکت Namco این بازی را امسال عرضه کرد.

داستان

داستان Splatterhouse خیلی شبیه به عناوین اصلی دو بعدی است. بازی در مورد شخصی به نام ریک تیلور (Rick Taylor) است که در ابتدا نشان داده می شود که شکمش پاره شده و خون بسیاری از او رفته است. دوست او جنی (Jenny) هم ظاهرا با او بوده و ربوده شده است. ریک در حالیکه امیدی به زنده ماندن ندارد، عکس جنی را مشاهده می کند. ناگهان صدایی عجیب می آید و ریک متوجه می شود که یک ماسک عجیب کنارش افتاده و به او می گوید اگر بدن و روحش را به ماسک بدهد، او اجازه می دهد که ریک زنده مانده و جنی را نجات دهد. ریک که در حال مردن است، این پیشنهاد را قبول می کند و با زدن ماسک به یک هیولای بزرگ و خشن تبدیل می شود. او پی می برد که یک دانشمند دیوانه جنی را دزدیده و قصد دارد ارتشی از موجودات شیطانی درست کند. حال شما باید با نیروی شر جنگیده و جنی را بازگردانید. داستان در این بازی بهانه ای برای گیم پلی است و علی رقم پتانسیل بالا، اصلا خوب روایت نمی شود. داستان بیشتر یک دوباره گویی از همان داستان چند سال پیش است و هیچ خلاقیتی در آن پیدا نمی شود.

گرافیک

تغییر از حالت دو بعدی به سه بعدی در Splatterhouse تفاوت آنچنانی در پیشرفت کیفیت بازی ایجاد نکرده است. بافت های بسیار بی کیفیت در کنار فریم پایین، کاری کرده که Splatterhouse در سطح بازی های متوسط نسل قبل باشد. Loadingها هم بسیار طولانی و گاه تا 40 ثانیه زمان می برند، حتی اگر بازی را روی هارد دستگاه هم نصب کنید، باز هم Loadingها طولانی هستند. طراحی چهره ها خیلی مسخره و بی روح است. بازی سعی داشته یک Cell-Shade هم باشد که نتیجه بسیار بد و ناقص است. کیفیت بافت های بدن ریک خوب، ولی کیفیت محیط بسیار بد است. این بازی دیوانه وار از خون استفاده کرده که سازندگان قصد داشته اند با پوشاندن تصویر با خون از نمایش جلوه های زشت گرافیکی جلوگیری کنند. گاه خون زیاد روی تصویر مانع دیدن درست محیط و مبارزات می شود. در کل گرافیک Splatterhuse حرفی برای گفتن ندارد و حتی خون که اصلی ترین نکته در این بازی است، اصلا خوب کار نشده و خیلی دو بعدی است.

موسیقی/صداگذاری

خوشبختانه موسیقی بازی به جو آن می خورد. انتخاب قطعات سنگین سبک متال کاملا با جو خونین این بازی همخوانی دارد و به خوبی شما را مملو از خشونت می کند. موسیقی رسمی آنچنانی در بازی به گوش نمی رسد و تعداد قطعات موسیقی لایسنس شده هم بسیار کم است. صداگذاری شخصیت ها آنچنان به چشم نمی آید، چون داستان بازی چیز خاصی برای گفتن ندارد. صداگذاری شخصیت اصلی خوب کار شده و ماسک ریک که The Terror Mask نام دارد هم صحبت می کند. صحبت های این ماسک با ریک خیلی شبیه به صحبت کردن The Darkness در همین بازی است. صداگذار ماسک خیلی سعی کرده کاری شبیه به شاهکار مایک پتون (Mike Patton) در The Darkness انجام دهد، ولی وقتی این دو را با هم مقایسه می کنید، Splatterhouse خیلی مسخره به نظر می رسد. متاسفانه به علت صدای زیاد محیط و موسیقی، صدای ماسک در حین مبارزات اصلا به گوش نمی رسد، در حالیکه The Darkness واقعا لرزه بر بدن انسان می انداخت.

گیم پلی

شاید بتوان Splatterhouse را خشن ترین بازی تاریخ دانست. عنوانی که سعی دارد تمام و کمال شما را ترقیب به ریختن خون کند. بازی یک Hack & Slash است، ولی عملا هیچ تفاوتی با H&Sهای سبک 2D ندارد و خیلی کم عمق و بی مصرف طراحی شده است. دوربین خیلی بد کار می کند و اگر بخواهید آن را تکان دهید در نماهای خارج از مبارزه خیلی گیج عمل می کند. فنون رزمی فقط در ظاهر با هم فرق دارند و هیچ تفاوت عمده ای نسبت به هم ندارند. اسلحه هایی مثل چوب های میخ دار و یا اره برقی در بازی وجود دارند که سعی داشته اند تنوعی به مبارزات بدهند. با ریختن خون بیشتر می توانید نیروهای جدیدتری بخرید و یا با زدن LT و B (در نسخه X360) خون دشمنان را جذب کرده و نوار سلامتی خود را ارتقاء دهید. متاسفانه HUDهای بازی هم خوب عمل نمی کنند. وقتی میزان سلامتی شما کم باشد، هیچگونه اخطاری از بازی داده نمی شود و گاهی بدون آن که متوجه باشید، می میرید. ساختار کلی گیم پلی هم بسیار ضعیف است. مراحل فوق العاده تکراری و بی مزه هستند. شما مدام باید در این بازی یک دکمه را فشار دهید تا دشمنان را بکشید و خون بریزید. گاهی حتی ضربات شما به دشمن هم نمی خورد، ولی آن ها آسیب می بینند. Boss Fightها خیلی کم عمق و آسان هستند و سایر قسمت های گیم پلی خیلی کلیشه ای و سطحی کار شده اند. جاخالی دادن از ضربات، خیلی بی مصرف است و اصلا درست کار نمی کند. هوش مصنوعی دشمنان هم بسیار پایین است و گاهی پشت هم گیر می کنند، به صورتی که انگار در صف نانوایی ایستاده اند تا شما را بکشند! در نهایت Splatterhouse بجز خشونت هیچ چیز دیگری در گیم پلی ندارد و پس از مدت کمی از آن خسته می شوید. این در حالیست که امسال بازی های بزرگی در سبک H&S عرضه شدند که هر کدام به نحوی قصد نوآوری در سبک خود را داشته اند.

نتیجه گیری

در نهایت Splatterhouse یک بازی بسیار ضعیف و خشن است که اصلا به افراد سنین پایین این عنوان را توصیه نمی کنیم. بازی ای که قصد دارد با نمایش خون و خشونت مخاطب را ارضاء کند خیلی حیوانی و زشت به نظر می رسد.

Operation Flashpoint از آن قبیل بازی هاست که اگر گلوله ای بخورید با تاثیر واقعی روبرو خواهید شد. می توان این بازی را واقعیت یک تیراندازی وصف کرد. در هر FPS مدرن امروزی با دریافت هر گلوله رنگ قرمزی به روی تصویر ظاهر می شود و آنقدر تیر می خورید تا از پا در بیایید. در Flashpoint ماجرا اینطور نیست، در این بازی حتی اگر گلوله ای به نزدیکی شما شلیک شود، باید بدانید که یک جای کار را اشتباه کرده اید و به عبارت Game Over خیلی نزدیک شده اید. بازیکن ها چنین موضوعی را شبیه سازی می نامند، اما Codemasters دوست دارد این بازی را یک عنوان نظامی با تاثیر بالا بنامید. تیم Red River قصد دارد چنین کاری را برای درجه سختی بازی انجام دهد تا تاثیرهای واقعی این بازی را سخت تر از یک عنوان معمولی کند. آن ها دوست دارند تا طرفداران Hardcore بازی Flashpoint را راضی نگه دارند و هیچ گاه کوتاه نیایند. در حقیقت شبیه سازی، بعد پیچیده ای برای کسانی که به این سبک بازی ها عادت ندارند، داده است. Operation Flashpoint فوق العاده و یک عنوان نظامی واقعی است که روند واقعی هم پیش گرفته است. در حقیقت واقعیت و کارهای واقعی که در این بازی انجام می دهید، شما را هیجان زده می کند. Black Ops شما را با فرار از دست بهمن و یا سقوط هلیکوپتر هیجان زده می کرد، ولی Operation Flashpoint با یک مسیر ساده در یک روستا که البته چند تک تیرانداز هم انتظار شما را می کشند تا نهایت هیجان می برد! Red River در تاجیکستان اتفاق می افتد. ادامه مطلب...

س از عرضه سری
بازی های Gears of War بسیار از کمپانی های بازیسازی شروع به تعریف و
تمجید از این بازی زیبا کردند. اما در بین  آن ها استودیوی بازیسازی Tecmo
لقمه ای بزرگتر از دهان خود برداشت و اعلام کرد که قصد ساخت بازی به نام
Quantum Theory را دارد که بسیار شبیه عنوان Gears of War خواهد بود و حتی
از آن نیز بهتر خواهد شد. نکته جالب تر اینجا بود که این بازی به طور
انحصاری برای PS3 تایید شد. همگان فکر می کردند که قرار است شاهد یک Gears
of War شرقی روی کنسول PS3 باشند. اما پس از مدتی Tecmo اعلام کرد که این
بازی را روی کنسول Xbox 360 نیز منتشر خواهد کرد. تا آن زمان باز هم فکر می
کردیم که قرار است با یک بازی حداقل در سطح عنوان Gears of War روبرو
شویم. اما مثل اینکه تمام آن ها یک خیال خام و به نوعی یک توهم فانتزی بود!
با انتشار اولین تصاویر و تریلرها شاهد بودیم که این بازی با آن چیزی که
شعار می داد و قصد آن را داشت، فاصله زیادی دارد. اما باز هم گمان می رفت
که تا زمان عرضه بازی و پولیش بیشتر آن با یک عنوان بهتر روبرو باشیم. 
اکنون این عنوان تقریبا پر سر و صدا عرضه شده و ما هم به بررسی آن می
پردازیم.

داستان

بازی Quantum Theory از داستانی
خلاقانه و با ظرافت برخوردار نیست. یک داستان کاملا کلیشه ای که نمونه آن
را در بازی های گوناگون به شکل های متفاوت دیده ایم. داستان بازی از این
قرار است که سال ها از یک جنگ جهانی فرضی گذشته است. این جنگ آسیب های جدی
را به نژاد انسان ها وارد کرده و به همین دلیل تعداد آن ها بسیار کم شده
است. در یک اجتماع جدید از انسان ها که پیله (Cocoon) نام دارد، زندگی
بسیار سخت بر مردم آنجا می گذرد و یک ماده سیاه به نام Erosion که بعد از
جنگ از محیط به وجود آمده، خطری بسیار بزرگ برای آن ها به حساب می آید. این
ماده بر گروهی از این انسان ها نفوذ می کند و آن ها را به هیولاهایی شیطان
صفت تبدیل می کند. در این قسمت، داستان شما را با جنگجویی به نام سید
(Syd) آشنا می کند. کسی که به نظر می رسد توانایی از بین بردن این موجودات
انسان نما را دارد. در ادامه سید با دختری به نام فیلنا (Fillena) آشنا می
شود. آن دو تصمیم می گیرند به کمک یکدیگر  راهی برای رسیدن به هدف خود پیدا
کنند که البته به این راحتی ها هم نیست. داستان بازی یک روایت جدید از
دنیای Post-Apocalyptic است. دنیایی که در آن نژاد انسان رو به انقراض است و
خطرات بسیاری آن را تهدید می کند. بازی هایی مانند Metro 2033
،S.T.A.L.K.E.R و چندین عنوان دیگر دقیقا همین سبک داستان را روایت می
کنند.

گرافیک

اگر به امید دیدن یک گرافیک خوب، قصد
خرید این عنوان را دارید به شما توصیه می کنم دست نگه دارید. گرافیک بازی
اصلا در سطح بازی های این نسل نیست. یک محیط بسیار گرفته که در بدترین حالت
سعی شده شبیه به محیط های بازی Gears of War ساخته شود. یکی از مشکلاتی که
در سری بازی های Gears of War وجود داشت، دیر پردازش شدن بافت های بازی
برای چند ثانیه بود. در این چند ثانیه بازیکن ها با یک محیط کم جزئیات و
بسیار ساده روبرو بودند. به نظر می رسد که گرافیک Gears of War در این قسمت
مورد توجه سازندگان قرار گرفته است و Quantum Theory را به گونه ای ساخته
اند که بازیکنان هر لحظه انتظار پردازش شدن بافت های بیشتر را داشته باشند.
همان طور که گفته شد، بافت های بازی بسیار بی کیفیت هستند. طراحی اجزای
محیط مانند سنگرها، ماشین ها و... اصلا خوب نیستند و بیشتر شما فکر می کنید
که این بازی یک عنوان بازسازی شده از نسل گذشته است. طراحی شخصیت های بازی
هم در نوع خود یک شاهکار به شما می رود. شاهکاری که دوست دارید هر چه
زودتر آن را درون سطلح زباله بیندازید! شخصیت سید به جای آن که یک جنگجو و
مبارز به نظر برسد، بیشتر به یک ابله دست و پا چلفتی شباهت دارد! در کل این
شخصیت در مقایسه با مارکوس فنیکس (Marcus Fenix) بیشتر به یک پسر
دبیرستانی شباهت دارد. در کل می توان گفت که سازندگان بازی به بدترین نحوه
از روی بازی Gears of War کپی کرده اند تا توانسته اند این محیط را برای
بازی طراحی کنند.

موسیقی/صداگذاری

هر چقدر خواستم که دنبال یک نکته
درخور و قابل ذکر در بخش موسیقی و صداگذاری این بازی پیدا کنم، چیز جالب
توجهی پیدا نکردم. بازی هیچ گونه نو آوری در قسمت موسیقی همراه خود ندارد و
به همین دلیل این بخش یک قسمت متوسط رو به ضعیف است. جو کلی بازی باعث شده
موسیقی بازی نیز جذاب نباشد. موسیقی در طول بازی گم می شود و اصلا وجود آن
حس نمی شود. افکت های صوتی بسیار ساده و نه چندان جالب در بازی استفاده
شده است که از هیجان بازی کاسته است. از طرف دیگر صداگذاری روی شخصیت های
بازی خوب نیست. عدم استفاده از دیالوگ های خوب و بیان آن ها در مکان های
درست به بازی لطمه زیادی زده است. دیالوگ های سید، سعی می کند او را یک فرد
جذاب نمایش دهد، اما همانطور که گفته شد، آو را بیشتر ابله جلوه می دهد.
صدای شخصیت ها زیاد با خود آن ها همخوانی ندارد و بهتر بود از صداپیشگان
دیگری برای شخصیت های بازی استفاده می شد.

گیم پلی

اوج شاهکار سازندگان بازی، خلق یک گیم
پلی ضعیف بوده است. در نگاه اول گیم پلی بازی همانند گیم پلی بازی Gears
of War است، بدون اینکه کوچکترین تغییری در آن داده شود. پناه گرفتن پشت
اجسام مختلف، دویدن و پریدن پشت سنگرهای مختلف و... تماما از روی عنوان
Gears of War الگوبرداری شده اند. به طور کاملا ناشیانه، اشیا مختلفی در
بازی پراکنده شده اند که می توانید پشت آن ها پنهان شوید. اینجاست که باید
به طراح مراحل این بازی برای خلق چنین محیط هایی آفرین گفت! سازندگان ژاپنی
این بازی واقعا یکی از شگفت انگیزترین گیم پلی های اشکن این نسل را خلق
کرده اند!!! با الهام گیری از سبک اکشن غربی این احساس به بازیکنان دست می
دهد که انگار اولین بازی اکشن سوم-شخص که دارای سیستم کاورگیری است را بازی
می کنند. گیم پلی بازی زیادی از حد خطی، آرام و کسل کننده است. تیراندازی
های بازی جذاب نیستند و بازیکنان را مجذوب خود نمی کنند. تنوع دشمنان در
بازی زیاد نیست و با مدل های تکراری زیادی روبرو می شویم. هوش مصنوعی بازی
حرفی برای گفتن ندارد. اوج کاری که هوش مصنوعی در طول بازی انجام می دهد،
این است که دشمنان را وادار به تیراندازی به سوی شما و کاور گرفتن می کند.
درست زمانی که همه دست اندکاران صنعت بازی، حتی بازیسازان کنسول DS نیز سعی
می کنند تنوع و خلاقیتی در بازی وگیم پلی آن ایجاد کنند، استودیوی
بازیسازی Tecmo دست به یک کپی برداری کاملا غیرحرفه ای زده است.

نتیجه گیری

بازی Quantum Theory می تواند یک کلاس
درس خوب برای بازیسازان ژاپنی باشد. کلاس درسی که در آن ساخت یک بازی اشکن
سوم-شخص که هر قسمت آن یک شکست سنگین به حساب می آید، آموزش داده می شود.
در کل می توان گفت بازی ای که سعی در غلبه بر عنوان Gears of War داشت،
توسط سازندگان خود به نابودی کشیده شد. با بازی نکردن این عنوان چیزی را از
دست نداده اید. اما اگر خدای ناکرده قصد بازی کردن آن را داشتید، من به
شما توصیه می کنم وقتی را که می خواهید صرف این بازی کنید، صرف دوباره بازی
کردن عنوان Gears of War بکنید. حداقل با بازی نکردن عنوان Quantum Theory
خاطرات خوب Gears of War همچنان برای شما باقی خواهد ماند.